Қазіргі замандағы діннің рөлі

 Мінеки, өлеңнің  бүкіл тұла бойы ақыл мен  жан (мен) өлмейді, тән (менікі) ғана өледі деп тұр ғой. Абайдың  осы төрт жол өлеңі Сократ, Платон, Аристотель ілімдерінің  алтын арқауымен жалғасып жатқан  жоқ па? 

  Абай ұғымынша, адам баласы өлімнен үрейі ұшып қарықпау керек, өлім деген де өмір сияқты заңды құбылыс.  

Адамзат – бүгін  адам, ертең топырақ,  

Бүгінгі өмір жарқылдап  алдар бірақ.  

Ертең өзің қандайсың, білемісің,  

өлмек үшін туғансың, ойла шырақ.  

 Сондықтан  да Абай «тұла бойы ұят пен ар», «жасқа жас, ойға кәрі» сүйікті ұлы Әбдірахман өлген кезде жазған бірнеше өлеңін «сабырлық қылсақ керек-ті» деп туған-туыстары мен өзіне басу айтып аяқтайды. Сондықтан да Абай өзінің ең жақсы көретін інісі Оспан өлгенде «жан біткенге жалынбай, жақсы өліпсің, апырмай» дейді. Егер Абай өлім табиғитын соншалықты терең түсінбесе, жас кеткен өзінің ең жақсы көретін інісіне «жақсы өліпсің, апырмай» деп айтар ма еді?  

 Тіпті, керек  десеңіз, Абай өлімді адам баласын  зорлық пен зомбылықтан, қорлықтан  құтқарушы деп ұғады.  

Мен – мақтанның  құлы емес,  

Шын ақылға зорлық жоқ.  

Антұрған көп  пұл емес,  

Өлім бар да қорлық жоқ.  

 Өлім бар  да қорлық жоқ. Бұл – Сократ, Платон, Аристотель философиясының  Абай арқылы одан әрі тереңдеуі.  Жаңа мәнінің тосын мағынаға  ие болуы.  

 Жалпы Абайды  дүниетанымдық көзқарасы жағынан  исламды насихаттаушы деп атауға  болады. Басты көзқарасы қарапайым;  алла – дүниені жаратушы, адамды  жасаушы, ол имандылықтың негізі. Абай исламды қазақ халқын  имандылыққа тәрбиелеу құралына  айналдырмақшы болды. Ол өз туыстарын адам өмірінің бағасын оның рухани дүниесінің қасиетінен көре білу керек дейді. (6 – сөзі).  

 Зороастризмде  айтылатын өлімді жауыздықтың  түрі деп есептеу шаманды тұтынған  халықтар аңыздарындағы өлімнен  қашу түрінде көрсетіледі. Мысалы, Қорқыттың өлімнен қашу туралы аңызы. Күлтегін ескерткіштерінде Отан туралы салтанатты сөздер, «түркілер суы» туралы, «шындық жолы» туралы сөздер бар. Олардың тегі, - сөз жоқ, зороастралық.  

 Тәңірлік-зороастралық  ұғымдар біздің дәстүрімізде, әдет-ғұрпымызда, сенімдерімізде, түсті жоруларымызда сақталған. Қазақстанда ислам діні мен шамандықтың араласып келуі мен тәңірін алламен, жер рухын шайтан, аруақ, әулиелермен, Әзірейл, Жебрейілдерді шамандық өліммен ұқсастырудан көрніс тапқан.  

 Ертеден келе  жатқан әдет-ғұрып, салт-сананың қайнар көзі, қазіргі біз шамандық – ескі наным деп атап жүрген, кезінде бүкіл халық табынған дін еді.  

 Ислам діні  арадан ғасыр өткенде республикада  қайта жанданса, біздің ұлттық  мәдениетімізбен қай тұрғыда  тіл табысады деген мәселе туады. Соңғы жылдары Наурыз мерекесі аталып өте бастады. Көк жүзін тәңірі тұта телміріп, ондағы аспан денелерін өмір тіршілігінің бағдаршысы ете білген көшпенділер күн менен түннің теңесер сәтін алдымен болжауы заңды еді. Ислам діні белең алған заманда «наурыз» сөзінің парсылардан ауысқаны болмаса, бұл мереке қазақ арасында «ұлыстың ұлы күні» деп аталады. Демек, Мұхаммед пайғамбар дүниеге келмей тұрғанда тойлана бастаған осы тарихи мәдени айғағымызды ислам дінінің нәтижесі деуімізге болмайды. Неғұрлым тереңнен тамыр алатын қазыналарға сенетін болсақ, болашақта ұлттың мықтылығы мен өміршеңдігі солғұрлым анық көрінетін болады.  

 Қазіргі кезде  қазақ зиялы өкілдерінің бір  тобы «қазаққа жаңа дін керек»  деп жүр. Қолдан құдай жасап,  немесе алыстан келер әлдеқандай миссияны күтетін дәуір өткен сияқты. Бұрынғы Кеңес Одағында ресми идеология ислам дінін жоққа шығарса, соңғы жылдары орын алған оқиғалар мұсылман дінінің дүние жүзінде аса ықпалды күш екенін көрсетті.  

  Президентіміз  Н.Ә.Назарбаев айтқандай – «Қазақстан халқының 60 процентінен астамы мұсылман дінін ұстанатыны белгілі. Мұны біз ескеруіміз керек. Кеңес үкіметі кезінде біздің рухани, діни мұрамыздан аулақтатқысы келді. Көп ретте солай болды да. Сондықтан қазақтар үшін, республика халқының мұсылмандық бөлігі үшін рухани, мәдени қазыналарға қайтып оралу маңызды дүние болып саналады.  

 Сондықтан  біз исламды өмірге қайта келтірдік  деп қунышымыз қойнымызға сыймай  жүр. Ал, ойлап қарасақ, исламға  дейін де қазақ халқы өмір  сүрген, өзіндік рухани байлықтарға ие болған. Қазақ аруаққа сенген, отқа сыйынған, тәңірге бағынған.  

 Иә, даланың  өз дүниетанымы, өзіндік қайталанбас  әлеуметтік тәжірибесі болған  емес пе … Тәңір, Жасаған  ием. Осы шексіз де шетсіз  ұғымдардың мазмұны мен мәніне  тоқалмай – ақ қоялық. Олар қазақтың ұлттық санасынан ешқашан сарқылар емес. Рас, анилизм (қазақта ол ата-баба аруағына табыну) әлемдік діндердің әлдеқайда төменгі сатыда, әрі олармен бәсекелесе де алмайды. Бірақ ол халықтың тұрмысында әлуметтік қатынастарында мәңгі қалыптасып қалды. Әруаққа сыйыну, оны қастерлеу қазақ үшін имандылық жолы. Бәлкім, бұл жаңа ұлттық идеологияның қарапайым бір элементі ретінде бағаланар. Алайда мұндайда неғұрлым тереңнен тамыр алатын қазыналарға сенетін болсақ, болашақта ұлттың мықтылығы мен өміршеңдігі соғұрлым анық көрніс беретін болады. Сондықтан осындай қиын-қыстау кезеңдерде қазіргі толық қалытасқан халықтың дәстүрлі қазыналарына, әдет-ғұрып мен салт-санасына, діні мен өркениетіне, әлеуметтік тәжірбиесі мен әлеуметтік қатынастарына сүйену қажет.  

 Ислам қазір  қазақ жерінде екі бағыттағы қазметімен көрінеді. Бірінші – мәдени-ағартушылық, екіншісі – саяси-әлеуметтік. Бірінші бағыт: халықты жалпы мұсылмандыққа насихаттау, халық дәстүрлерімен ұштасқан исламның рухани мәнін түсіндіру. Екінші бағыт: саясаттанған ислам. Бірақ исламның саяси мақсаттары және оған жетудің әдіс-тәсілдерін қазақ қауымы қолдамайды. Әрине, отаршылықтың шеңберінен босаған қазақ үшін өзінің Орта Азия аймағындағы тегі бір туыстарымен тіл табысып, бір тұтас  өмір кешуіне себеп болатын аса маңызды фактор – мұсылман діні. Осындай қиын-қыстау кезінде осыларға сүйену ешқандай көптік етпесе керек. Сонымен бірге, ислам дініне бой ұсынуымыз дәстүрлі мәдениетіміз бен дүние танамымызды ығыстырып, схоластика мен мистиканың бел алуына ұрындырғанынан сақтануымыз керек. Сөйте тұра, республикамызда мешіттер болғанын, медреселердің ашылғанын қалаймыз. Өйткені, ислам дінінің де исламдыққа, сауапшылыққа, биік адамгершілікке насихаттайтын ықпалы қасиетін, сонымен бірге ұлтаралық ынтымаққа дәнекер бола алатын қасиетін мейлінше икемділікпен бүгінгі өмірімізге жарата білуіміз қажет. Сонда ғана ұлттық рухты, этникалық ерекшелік пен рухани қазыналар жүйесін сақтап қалуға, оны келесі тарихи кезеңдерге өркендетуге мүмкіндіктер туады.  

 Қоғам дамуындағы  дағдарыс әлеуметтік саланың барлық буындарына дін әсерінің күшеюін жылдамдатады. Бұл – тарихта талай рет орын алған құбылыс. Егер саясаткерлер сол дағдарыстан шығу жолын таба алмай, әлсіздігін дін арқылы демегісі келсе, дін мемлекеттік идеологияға айналады.  

 Қазақ ұлты исламға толық орнықпағанын және тез қабылдағыштығын ескерсек, біз бұл салаға көңіл бөлуге тиістіміз. Ендеше, тұрмыстық деңгейде болсын қазақтар исламға көңіл бөлгені жөн. Бір ұлттың бірнеше дінге бас ұруының салдарын тек өзге елдің тәжірбиесінен көрсек деймін.